دوست من !

 دوست من !

    دوست من !

          در جایگاه انسانی خویش که می تواند سر بر آسمان ارزش ها

    بساید ، قدردان آنچه که در اختیارت گذاشته اند باش . با نگاهی بـه

    کاستی هــــا خود را مباز و تلاش کن جایگزینی برایشان بیابی و با

    نگاهی به منش های زیبایی کـــــه داری مغرور مشو و از آنان برای

    شکوفایی رفتارهـــــای دلنشین تر بهره ها ببر کــــه کمال آدمی در

    انتهای همین گذار است .

          ما با شتابی تند بــه پایان خویش نزدیک می شویم . امروز روز

    دیگـــری ست ؛ بسان فردا هم نیست . در پایان راه کــــه چند گام

    از ما جلوتر است ، تنهایی ماست کــــــه همراهیمان می کند و ما

    می مانیم و آینده ای دیگرگـــونه . در این فرصت دنیایی ، نه تو باید

    مانند من باشی و نه من باید چون تو باشم ؛ بهتر آن است هرکــه

    در جای خود و با اندیشه ی خود باشد و به احترام دیگری برخیـــزد

    و بــــد کسی را نخواهد . در چنین حال و هوایـــی همه می توانند

    تا چکاد خواست های راستین پرواز کنند .

          شناخت اندازه هــــا در پهنه هـــای ارتباط بشری ، مشعل راه

    می شود و ما را آسانتر به منزل هــای معرفت راهنمایی می کند .

    « گلستان سعدی » دستیابی بـه کمال مطلوب را با استادی تمام

    به ما نشان می دهد و در لحظه لحظه های آرمانی ، یار راه شده ،

    استعدادمان را با جلوه های ناب آموزش هماهنگ می کند .

           من و تو باید بتوانیم در کنار هم زندگی بخردانــه ای داشته ــ

    باشیم . بــــی ریا و آزاده به پیش رفتن ، هنر بزرگی ست کــــه در

    صورت داشتن اراده ای درخور ، صحنه هــای زندگانی را با رایحه ی

    دلنوازی ،آکنده از عشق و آرزو کرده ، ما را در بلندای آگاهی و امید

    از خودخواهی ویرانگر تا دیگر خواهی شکوهمند رهنمون می شود.

                                                          هژبر پاکزاد

                                               19 خرداد 1396 خورشیدی