عبدالله موحّد

هزار افسوس بسی ز بیـــــــکسیم دلپریـــش و نالانم کجا پناه برم زین بلا،نمـــــــــی دانم در این دو روز که شادی کنار ناکامیــــست کسی که سنگ ز هر سو خورد به او،آنم چنان پریـــــــد جوانی ز شاخســــار دلم که من ز بی خبری های خویش،حیرانم خزان من ســـپری می شود شــــتاب آلود نمانده است به جز فــــرصت زمستانم هزار غم به دلـــم ارمغان دهی از لطــــف کنون که مــن به تو ای روزگار!مهمانم نصیــــب و قسمت من بوده نابســــامانی رسیده روزی دنیـــــــــا میان توفانم به جان دوست،قـــسم با تمام احســــاسم ز ناسپاســـــــــی و نامردمی گریزانم کســـــی گره نگشوده ز کار من هــــرگز کسی نیامده پرسد چـــــــرا پریشانم؟ دلم شکـــسته ز پیمان شکــــستن دگران چرا که با سر و جان،اهل قول و پیـمانم*** هزار بار بدی دیـــــــده ام ز بدگـــهران فـــــــروتنانه از آن،خـاک پای خوبانم خدای من کـــه به ژرفای جانم آگاهــــی به مهر خویـــــش بر اوج امید،بنشانم اگرچه با غزلم بلبلان به وجد آیـــــــــند غریــــــــب و غمزده گوشه گلستانم چه شادمان و چه غمگین،به سرزمین سخن رهین مــــــــــعرفت شاعران شایانم کنار خسته دلی،در گذار این دنیــــــــــا خوشم که همــــــسفر سعدی سخندانم هژبـــــــر بیشه شعرم؛ولی هزار افسوس به لب رسیــ, ...ادامه مطلب